Ξεδιπλώνω όλο το μεγαλείο της ζωής μου και το απολαμβάνω ή μήπως ζω τους φόβους μου, περιχαρακωμένος πίσω από άμυνες που έχουν σκουριάσει και σκουριάζω και εγώ μαζί τους;

Ένα μαγευτικό παραμύθι, «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία», του R. Fisher, γίνεται η αφορμή για να ξεδιπλώσουμε την αληθινή μας δύναμη.  Προσφέρει ώθηση και γνώση και κατανόηση, για να σπάσουμε τις άμυνες που δεν μας προστατεύουν, αλλά μας εγκλωβίζουν.

Ποια είναι η δική μας «πανοπλία» που μας εμποδίζει από το να είμαστε οι υπέροχοι άνθρωποι που έχουμε γεννηθεί να είμαστε; Πώς φτιάχτηκε; Πώς μάθαμε να τη φοράμε διαρκώς; Μας προστατεύει πράγματι από κάποιον κίνδυνο;

Βιωματικές ασκήσεις πάνω σε ένα συναρπαστικό παραμύθι, ξετυλίγουν τη διαδρομή που ο καθένας από εμάς μπορεί να ολοκληρώσει, για να απελευθερωθεί από όσα τον δεσμεύουν. Για να μπορέσει να πετάξει ένα-ένα τα κομμάτια της πανοπλίας του, που δεν τον εξυπηρετούν στην την πορεία της προσωπικής εξέλιξης και ανάπτυξης.

Είναι υπαρκτοί οι κίνδυνοι που μας κρατούν περιχαρακωμένους ή μήπως είναι δημιούργημα των φόβων μας; Μήπως έχουμε δώσει τόση δύναμη στους φόβους μας που τελικά μας παραλύουν;

Μήπως τελικά η «πανοπλία» μας, μας απομακρύνει από τη ροή της ζωής; Μήπως είναι αυτή που μας κρατά ακινητοποιημένους μέσα σε άμυνες, σε συνήθειες, σε πεποιθήσεις και δεν μας επιτρέπει ελεύθερα να διεκδικήσουμε και να ζήσουμε τα όσα η καρδιά μας πραγματικά επιθυμεί; Ο νους εμμένει πάντα στο γνωστό, στη δήθεν ασφάλεια που προσφέρει η  πανοπλία. Το άγνωστο φαντάζει επικίνδυνο, δεν μπορούμε να το ελέγξουμε.

Σε αυτό το εργαστήριο, μέσα από μια ανάγνωση και ένα ταξίδι, με το νου και την καρδιά, σε ένα υπέροχο παραμύθι, θα μπορέσω να:

• Ξαναβρώ το χαμένο μου θάρρος

• Πάρω ώθηση για να ζήσω τη ζωή μου και όχι τους φόβους

• Μάθω να ζω όχι αμυνόμενος αλλά σε δράση και πλήρη δημιουργικότητα

• Μάθω να ζω χωρίς ψευδαισθήσεις και προσδοκίες

• Εγκαταλείψω πανοπλίες και άμυνες που μου είναι πλέον άχρηστες

«…Με τη σκέψη ότι ο δράκοντας υπήρχε μόνο αν το πίστευε ο ίδιος, ο ιππότης, άρχισε να διασχίζει την γέφυρα.

Ο δράκοντας, μουγκρίζοντας, έριξε πίσω απ” τον ιππότη ένα χείμαρρο φωτιά.

Ο ιππότης έκανε μεταβολή, γύρισε πίσω τρέχοντας. και με ένα ουρλιαχτό πόνου, έτρεξε να βουτήξει τον φλογισμένο πισινό του στο κρύο νερό ενός ποταμιού.  Οι φλόγες έσβησαν μ’ένα σύριγμα.

-Ήσουν πολύ γενναίος, είπε η Σκιουρίτσα.  -Καθόλου άσχημα για πρώτη προσπάθεια.

– Τι εννοείς, πρώτη προσπάθεια;

– Εννοώ, διευκρίνισε η Σκιουρίτσα, ότι θα τα πας καλύτερα τη δεύτερη φορά. Θυμήσου, ότι ο δράκοντας δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.

– Και η φωτιά που έβγαινε απ” το στόμα του; Κι αυτό ψευδαίσθηση;

– Και η φωτιά ψευδαίσθηση.

– Τότε γιατί κάθομαι σ” αυτό το ποταμάκι μ” έναν καμένο πισινό;, ρώτησε ο ιππότης.

– Γιατί, απ’ τη στιγμή που πίστεψες ότι ο δράκοντας είναι αληθινός, έκανες και τη φωτιά αληθινή.»

 

Μια τρομαχτική σκέψη πέρασε απ’ το νου του : ακόμα κι αυτός ο βράχος στον οποίο είχε κολλήσει για ν’ αντλήσει ζωή, του ήταν γνωστός. Μήπως η επιγραφή σήμαινε πως έπρεπε ν’ αφήσει τα χέρια του και να γκρεμιστεί στην άβυσσο του αγνώστου;

Ο ιππότης κοίταξε πίσω απ’ τον ώμο του την απύθμενη άβυσσο και κατάλαβε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, έχανε τη δύναμή του σιγά-σιγά.

Πιστεύοντας ότι αυτό θα ‘ταν κι ο θάνατος του, ο ιππότης άφησε τα χέρια του και βυθίστηκε στο άπειρο βάθος της μνήμης του.

Θυμήθηκε όλα αυτά για τα οποία κατηγορούσε τη μητέρα του, τον πατέρα του, τους δασκάλους του, τη γυναίκα του, το γιο του, τους φίλους του κι όλους τους άλλους, και, καθώς έπεφτε όλο και πιο βαθιά στο χάος, άφησε να φύγουν από πάνω του όλες οι κρίσεις που είχε κάνει εναντίον τους.

Έπεφτε όλο και πιο γρήγορα, ……………….

Η συναίσθηση του ότι αυτός ήταν η αιτία, όχι το αποτέλεσμα, του έδωσε ένα καινούργιο αίσθημα δύναμης. Τώρα, δε φοβόταν, ήξερε την αλήθεια, την αλήθεια της Δύναμής του.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του R. Fisher «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία».