Δύσκολο να εντοπίσει κανείς πότε υιοθέτησε αυτόν τον άχαρο ρόλο –το ρόλο του θύματος. Μπορεί οι ρίζες του πόνου να βρίσκονται στην παιδική ηλικία, στις σχέσεις μέσα στην οικογένεια, ή και στην ενήλικη ζωή, σε κοινωνικές ή φιλικές σχέσεις. Όμως είναι φαύλος ο κύκλος που ανοίγει η θυματοποίηση και δεν βρίσκει εύκολα διέξοδο.

Τα άτομα που εγκλωβίζονται στο ρόλο του θύματος έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν έχουν αίσθηση της αξίας τους, δεν αναγνωρίζουν τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους.

Τα «θύματα» δεν διεκδικούν πράγματα για τον εαυτό τους και ταυτόχρονα έχουν ένα μόνιμο παράπονο ότι έχουν αδικηθεί. Η ενοχή και η αυτό-κατηγορία είναι το σταθερό μοτίβο στο συναίσθημα και στη συμπεριφορά τους.

Έτσι, δεν ελκύουν στη ζωή τους άλλους ανθρώπους, παρά μόνο εκείνους που, πολύ εύκολα, μπαίνουν στο ρόλο του «θύτη». Ανθρώπους δηλαδή που εκμεταλλεύονται, που δεν υπολογίζουν, που θέλουν να χειραγωγούν τον άλλο.  

Ήρθε η στιγμή να μετακινηθούμε σε άλλη θέση. Να φύγουμε από το ρόλο του θύματος. Να αλλάξουμε εμείς, αντί να περιμένουμε να εξαφανιστούν οι «θύτες» από κοντά μας. Και να προσφέρουμε στον εαυτό μας, όλα όσα του αξίζουν!

Στο ρόλο του θύματος, χάνουμε τον εαυτό μας. Μπαίνουμε σε σχέσεις ανταγωνιστικές, διαρκώς σε σύγκριση, διαρκώς σε άμυνα. Στη θέση δίπλα μας, τον ρόλο του συντρόφου ή του φίλου δεν μπορεί παρά να παίζει ένας «θύτης».

Τα γρανάζια της θυματοποίησης είναι ύπουλα και μοχθηρά. Όσο πιο έντονα κατηγορούμε ή υποτιμάμε τον εαυτό μας, όσο πιο πολύ παραπονιόμαστε για τα όσα μας συμβαίνουν, τόσο πιο κυρίαρχοι γίνονται οι θύτες/σωτήρες που εμφανίζονται στη ζωή μας.

Μέχρι να πούμε «έως εδώ»! Και να αποφασίσουμε ότι «δεν είμαι πια το θύμα»!

Σε αυτό το σεμινάριο θα:

• Πάψουμε να νοιώθουμε ότι έχουμε όλο τον κόσμο εναντίον μας

• Επιλέξουμε να ήμαστε «παίκτες και όχι θύματα/θεατές της ζωής»

• Συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε θύματα του κόσμου, αλλά είμαστε ο ίδιος ο κόσμος

• Αναγνωρίσουμε την αξία και τα ταλέντα μας

• Μάθουμε να ζητάμε και να κερδίζουμε αυτά που μας αξίζουν