«Το φθινόπωρο μάζεψα όλους τους πόνους μου και τους έθαψα στον κήπο μου. Όταν άνθισε ο Απρίλης και η γη γιόρτασε τους γάμους της με την άνοιξη, ο κήπος μου στρώθηκε με υπέροχα και μοναδικά λουλούδια». Χαλίλ Γκιμπράν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι καλό είναι να βιώνουμε όλα τα συναισθήματα, και όχι μόνο τα «ευχάριστα». Είναι σημαντικό να δεχόμαστε και να κατανοούμε τα δύσκολα, τα δυσάρεστα συναισθήματά μας, να ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τα σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μας. Μόνο τότε και μόνο έτσι μπορούμε να συνδεθούμε με την παρούσα στιγμή.
Το κυνήγι της ευτυχίας εστιάζει μόνο στη μία πλευρά της ζωής. Παραβλέπει τη θλίψη, την ανατροπή, την απογοήτευση και την αποτυχία, όλα τα δύσκολα συναισθήματα που διαμορφώνουν την καθημερινή μας ζωή.
Η ευτυχία είναι ένα ωραίο συναίσθημα, ο αγώνας που κάνουμε για να τη διατηρήσουμε είναι που μας δημιουργεί τα προβλήματα. Πιέζουμε καθημερινά τον εαυτό μας να είναι ευτυχισμένος. Αν έχουμε μια κακή ημέρα ή συμβεί κάτι απρόσμενο, θεωρούμε αναγκαστικό να φτιάξουμε τη διάθεσή μας, να σκεφτούμε επειγόντως θετικά.
Με αυτό τον τρόπο δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι αληθινός κάθε στιγμή, αισθανόμαστε αναγκασμένοι να γίνουμε και να παραμείνουμε ευτυχισμένοι. Μένουμε κολλημένοι, με ένα ψεύτικο χαμόγελο και ισχυριζόμαστε ότι είμαστε ευτυχισμένοι, όταν μέσα μας νιώθουμε σύγχυση, μοναξιά και θλίψη.
Ξέρουμε όμως ότι κάθε φορά που ψάχνουμε την ευτυχία έξω από εμάς γινόμαστε ακόμα πιο δυστυχισμένοι. Η σύγκριση του εαυτού μας με τους άλλους είναι ο γρηγορότερος και ασφαλέστερος τρόπος για να νιώσουμε άσχημα, νομίζουμε ότι θα πρέπει να είμαστε σαν τους άλλους ή ότι θα πρέπει να καταφέρνουμε τα πάντα.
Ας μην αφήσουμε όλα αυτά που ακούμε κατά καιρούς περί ευτυχίας να μας επηρεάσουν: υπάρχουν πάντα πολύ περισσότερα που δεν γνωρίζουμε και τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί, αν δεν αγκαλιάσουμε και τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας.
Το μυστικό είναι να ξέρουμε ότι κανείς δεν έχει επιτύχει τα πάντα, όλοι ζούμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε και αυτό είναι αρκετό. Είμαστε όλοι καθρέφτες και αντανακλούμε ο ένας τον άλλο, μαθαίνοντας έτσι περισσότερα για τον εαυτό μας. Μόνο όταν συνειδητοποιούμε αυτά τα σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μας μπορούμε να κάνουμε χώρο και για τα ευχάριστα συναισθήματα που είναι τόσο απαραίτητα στη ζωή μας, λόγω της θετικής επίδρασης τους. Όμως, μόνο αν αποδεχθούμε ολόκληρο τον εαυτό μας θα απολαύσουμε μια ζωή με πληρότητα.
Πώς μπορώ να είμαι ευτυχισμένη, αν δεν είμαι ολοκληρωμένη ή αν οι αντίθετες δυνάμεις μέσα μου είναι σε διαρκή πόλεμο; Κι αυτά, διότι θέλω να βιώνω μόνο «τα θετικά»; Και «τα άλλα», τα «κακά», τι θα γίνουν, θα εξαφανιστούν;
Αν πιστεύουμε ότι η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε, να το κυνηγήσουμε, τότε μάλλον αυτή η πεποίθηση είναι που ευθύνεται για την αποτυχία μας να «είμαστε» ευτυχισμένοι. Με αυτή την πεποίθηση μπορούμε να «γίνουμε» ευτυχισμένοι για λίγες στιγμές, όπως συνήθως λέγεται.
Στην αναζήτηση της ευτυχίας
Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι η αναζήτηση της ευτυχίας και όχι το κυνήγι της, είναι μια πορεία ανακάλυψης του ίδιου μας του εαυτού. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που βάζουμε τα εσωτερικά εμπόδια που μας στερούν μεν τη δυνατότητα να βιώσουμε τη χαρά εκείνη τη στιγμή, αλλά ταυτόχρονα, μας δίνουν τη δυνατότητα μέσα από τη δυσκολία να ενεργοποιήσουμε δυνάμεις μέσα μας που ξεχάσαμε ότι υπάρχουν και να κάνουμε την υπέρβαση προς την ολοκλήρωση.
Καθώς όμως δεν έχουμε μάθει να ακούμε την εσωτερική μας καθοδήγηση, συστηματικά εμποδίζουμε τον εαυτό μας να απαλλαγεί από το φόβο του να βιώσει και τα αρνητικά συναισθήματα.
Συνεχώς προσπαθούμε να αποφύγουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, ό,τι μας είναι δυσάρεστο, που μας κάνει να φοβόμαστε, που μας κάνει να νιώθουμε μόνοι και απροστάτευτοι και να αναζητούμε εκείνα που μας φαίνονται ευχάριστα. Η αποφυγή όμως είναι μια επιλογή καθόλου αποτελεσματική, διότι ενισχύει και ενδυναμώνει μέσα στο μυαλό μας την κατάσταση αυτή, που στο τέλος την θεωρούμε ανίκητη. Συνεχώς προσπαθούμε να βάζουμε στόχους που θα μας κάνουν ευτυχισμένους και όταν δεν τα καταφέρνουμε πέφτουμε σε θλίψη.
Το πραγματικό δίδαγμα είναι ότι η ευτυχία δεν μας μαθαίνει πώς να είμαστε ευτυχισμένοι. Αυτό το κάνει η θλίψη.
Η ευτυχία είναι πράγματι συναρπαστική, αλλά όχι τόσο όσο νομίζουμε. Αν ήμασταν ευτυχισμένοι όλη την ώρα, δεν θα εκτιμούσαμε όσα έχουμε. Χρειαζόμαστε τη θλίψη, τα δάκρυα και την ευαισθησία για να καταφέρουμε να νιώθουμε ευγνώμονες για τις στιγμές χαράς.
Όταν βιώνουμε μοναξιά, θλίψη και πόνο, γινόμαστε πιο δυνατοί, πιο έξυπνοι, πιο σοφοί και ερχόμαστε πιο κοντά στον αληθινό εαυτό μας.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ζούμε όλες τις στιγμές της ζωής μας με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, αντί να αναλωνόμαστε στην προσπάθεια να γίνουμε ευτυχισμένοι, αρκεί να νιώσουμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι μέσα μας.