Κυνηγώντας τον εαυτό μου!

Κυνηγώντας τον εαυτό μου!

kynigontas ton eafto mouΉταν ένα από εκείνα τα απογεύματα που γυρνώντας από τη δουλειά προσπαθούσα να σκεφτώ τι έκανα και τι δεν έκανα μέσα στη μέρα. Σε κάθε φανάρι που σταματούσα, συνειδητοποιούσα ότι η χθεσινή μου λίστα δεν είχε μειωθεί σημαντικά, ενώ εγώ αισθανόμουν εξαντλημένη από την ολοήμερη προσπάθεια. Για κάποιο περίεργο λόγο, οι λίστες μου με κοίταζαν παγερά και παρέμεναν σταθερές. Και τότε… πήρα άλλη στροφή!

 

Για άλλη μια φορά, βρέθηκα καταπρόσωπο με τις ενοχές μου: Γιατί να είμαι τόσο αναβλητική, τόσο αδύναμη, τόσο αντιπαραγωγική; Γιατί να μην μπορώ να πραγματοποιήσω όσα προγραμμάτισα και να πω ότι έκανα και κάτι άλλο που μ’ ενδιέφερε περισσότερο; Τίποτα.

Αντίθετα, ο χρόνος μου είχε εξανεμιστεί, κατάθεση σκέψεων σε άχρηστες νοητικές δραστηριότητες, όπως το να αναμασώ ξανά και ξανά παλαιότερες καταστάσεις, επιλογές που έκανα, συμπεριφορές που ετεροχρονισμένα θεωρώ ότι με έβλαψαν.
Τελικά, τι κάνω; Κοιτώ προς τα πίσω για να εντοπίζω συνέχεια λάθη με ανάμεικτα συναισθήματα επίκρισης, ενοχής, αυτο-ακύρωσης: Γιατί το έκανα αυτό; Γιατί δεν μίλησα; Αν είχα επιλέξει το άλλο, θα ήταν καλύτερα. Είμαι ανεύθυνη, καλά να πάθω!

Άναψε το πράσινο! Ξεκινάμε!

  • Ναι, κι εκτός από το φανάρι, ήταν σαν ξαφνικά, να έγινε κάτι σημαδιακό, σαν να είδα ένα  μήνυμα! Αυτό χρειάζεται να κάνω, να μου ανάψω πράσινο και να φύγω μπροστά… Μπροστά για να συναντήσω μια νέα εκδοχή του εαυτού μου, αβίωτη ακόμα. Αισθάνομαι σαν να έχω πάρει τη μεγαλύτερη, τη σημαντικότερη απόφαση της ζωής μου, να ζήσω χωρίς αναβολή!
  • Ως δια μαγείας, ένας χείμαρρος νέων, εντελώς διαφορετικών σκέψεων με κατέκλυσε. Να τολμήσω να εξερευνήσω εμένα, όλες τις επιθυμίες, τις ανάγκες, τους περιορισμούς μου ή ό,τι άλλο κατακλύζει την ύπαρξή μου.
  • Κι άρχισε μία άλλη λίστα, πιο αισιόδοξη αυτή τη φορά:
  • Να τολμήσω να αποδεχθώ χωρίς ενοχές, ότι δεν είμαι τέλεια και αλάθητη, άσε που δεν είναι απαραίτητο να είμαι αξιοζήλευτη για τους γύρω μου.
  • Να αφήσω την εσωτερική μου καθοδήγηση να μου δείξει τον δρόμο που είναι φτιαγμένος για να τον περπατήσω μόνο εγώ.
  • Να χαμηλώσω την ένταση από όλες τις φωνές, εσωτερικές και εξωτερικές, που με εξαναγκασμό θέλουν να μου δείξουν, να μου μάθουν ποιος είναι αυτός ο δρόμος.
  • Να αξιοποιήσω το δυναμικό μου για να δώσω ώθηση στα όνειρά μου, στους στόχους που θα με γεμίζουν και θα με εκφράζουν.
  • Να αντιληφθώ τους εσωτερικούς μου περιορισμούς, που με έκαναν να επιλέγω να κάνω πράγματα μόνο και μόνο για να ικανοποιώ άλλους. Περιορισμούς που με έκαναν να ακολουθώ συμβουλές τρίτων για το καλό μου, αντί να ανακαλύψω εγώ ποιο είναι αυτό.
  • Να συνειδητοποιήσω πως ό,τι έχω επιλέξει μέχρι σήμερα ήταν αποτέλεσμα των εκάστοτε αναγκών και επιθυμιών μου. Αυτές οι επιλογές με έκαναν τον υπέροχο άνθρωπο που είμαι και έτσι μπορώ ΤΩΡΑ να επιλέξω μέσα από ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας.
  • Να κατανοήσω ότι τελικά εγώ είμαι ο συγγραφέας του βιβλίου μου και κάθε σελίδα που γράφω με φέρνει όλο και πιο κοντά σε μένα.

Αχ! Τι ανακούφιση! 
Το βλέμμα μου έπεσε στον καθρέπτη του αυτοκινήτου και είδα μια γυναίκα έτοιμη να απολαύσει όλες τις αδυναμίες και τα λάθη της, μια γυναίκα που κατανόησε ότι κανείς δεν της έδωσε, όταν γεννήθηκε, οδηγίες χρήσεως που θα την έκαναν τέλεια και άμεμπτη.
Η γυναίκα που έβλεπα εκεί μέσα στον καθρέπτη, είχε επίγνωση της μοναδικότητάς της. Ήταν γεμάτη σιγουριά ότι τώρα μπορεί να δημιουργήσει τον δικό της δρόμο και όχι να αποστηθίζει οδηγίες για το πώς να γίνει τέλεια, πανέξυπνη, πανέμορφη, επιτυχημένη και σέξι σούπερ γούμαν, με μια ανιαρή, αψεγάδιαστη ζωή.
Μια γυναίκα που ήξερε ότι το παρελθόν της ήταν γεμάτο λακκούβες, έπεσε, χτύπησε, απέβαλε όμως τον καταναγκασμό και το άγχος να φτάσει στον προορισμό της ατσαλάκωτη.
Το φανάρι είναι ξανά πράσινο και το ταξίδι συγκλονιστικό!