Από παιδί μάθαινα στο σχολείο για ήρωες της μυθολογίας, διάβαζα για δυνατούς ανθρώπους που έκαναν ηρωικές πράξεις, έβλεπα στην τηλεόραση ταινίες με ήρωες, που είχαν ανυπέρβλητες δυνάμεις, μέχρι που κάποια στιγμή ένοιωσα ότι ταυτίστηκα με κάποιον από αυτούς. Στο όνειρό μου έβλεπα τον εαυτό μου να κάνει πράξεις όπως αυτός, σε δύσκολες στιγμές σκεφτόμουν τι θα έκανε αυτός και έπαιρνα δύναμη και κάποιες άλλες έλεγα ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να κάνω κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα, όπως αυτός.
Ώσπου μια μέρα μια ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό μου : αν ήμουν εγώ ο ήρωας της ζωής μου πως θα ήμουν, τι θα έκανα, πως θα αισθανόμουν. Πήρα μολύβι και χαρτί και άρχισα να γράφω τι χρειαζόταν να κάνω για να τα καταφέρω και μέρα με τη μέρα η λίστα μου γινόταν όλο και πιο ολοκληρωμένη, οι σκέψεις μου πιο ξεκάθαρες.
Η πρώτη λέξη που ξεπήδησε μέσα στο μυαλό μου ήταν το χαμόγελο. Να χαμογελάω ότι κι αν συμβαίνει. Ναι, αυτό είναι πραγματικά ηρωικό!!!!
Να αγαπώ και να συγχωρώ με όλη μου την καρδιά. Αυτό κι αν δεν είναι ηρωικό !!!
Και η λίστα μεγάλωνε : να σέβομαι τους άλλους, αλλά να σέβομαι και εμένα, επομένως πρέπει να μάθω τα όριά μου, να μάθω να λέω και «όχι».
Να αποδέχομαι ότι οι αδυναμίες, τα λάθη και οι αποτυχίες μου είναι οι οδοδείκτες της εξέλιξής μου. Να αποδέχομαι τα συναισθήματά μου, ακόμα κι όταν με πονούν.
Να κυνηγάω τα όνειρά μου, ακόμα κι όταν έχω πέσει, ακόμα κι όταν φοβάμαι να λέω «δεν τα κατάφερα ακόμα», αλλά προετοιμάζομαι για να τα καταφέρω.
Να έχω την ευθύνη της ζωής μου, να ξέρω πως εγώ και μόνο εγώ είμαι ο δημιουργός της πραγματικότητάς μου.
Και να ζω, να ζω την κάθε στιγμή του χρόνου που έχω για να ζήσω, με θάρρος, με τόλμη, με ενσυναίσθηση, με αγάπη.
Ναι, δεν θέλω πια να είμαι θεατής της ζωής εξ αιτίας των περιορισμών και των πεποιθήσεων μου, ούτε να κάθομαι στον πάγκο από φόβο, τώρα είμαι μέσα στο γήπεδο, ο παίκτης, ο νικητής, ο ήρωας της ζωής μου. !!!!