Ένα γεγονός. Μια ερμηνεία. Μια συμπεριφορά. Ένα συναίσθημα… θυμός, οργή, μίσος, πικρία, λύπη, πόνος, προδοσία, αδικία, εκδίκηση, πλήγωμα, απογοήτευση. Και αποφάσεις, αποφάσεις… Ποτέ δεν θα του ξαναμιλήσω, δεν τον θέλω στη ζωή μου, θα του δείξω εγώ, δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που μου έκανε.
Να τον συγχωρήσω; Δεν υπάρχει περίπτωση. Αποκλείεται. Τι, να ξεχάσω αυτό που έκανε; Θα το ξανακάνει. Εγώ είχα δίκιο, ας μου ζητήσει αυτός να τον συγχωρήσω και θα το σκεφτώ, αλλιώς θα είναι σαν να παραδέχομαι ότι είχα άδικο, θα είναι ταπείνωση.
Και τι καταφέρνω; Κάθε φορά που θυμάμαι αυτό που έγινε, ξαναζώ όλα τα συναισθήματα σαν να είναι τώρα. Όσο πιο πολύ ασχολούμαι με το γεγονός, τόσο πιο πολύ μπαίνω στο ρόλο του θύματος, νέα συναισθήματα εκδίκησης, άγχους, φόβου, αγωνίας γεννιούνται. Φαύλος κύκλος χαμένης ενέργειας.
Συγχωρώ. Αφήνω χώρο μέσα μου για τον άλλο, κατανοώ την ατελή συμπεριφορά του, δεν ξεχνάω ίσως το γεγονός, αλλά αφήνω πίσω μου τα συναισθήματα που μου προκάλεσε. Αυτά δεν έχουν χώρο μέσα μου. Η συγχώρηση δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν, αλλά μπορεί να μου επιτρέψει να σχεδιάσω ελεύθερα το μέλλον μου,
Συγχωρώ. Αποφορτίζω τον πόνο, με σέβομαι, με προστατεύω και με φροντίζω γιατί αξίζω να ανακουφιστώ, να έχω γαλήνη για να συνεχίσω ανεμπόδιστα τη ζωή μου, χωρίς να παραμένω όμηρος μιας επώδυνης κατάστασης.
Συγχωρώ. Για μένα, όχι γι’ αυτόν που με πλήγωσε. Μπορεί να μην τα βρω μαζί του, αλλά είναι απαραίτητο να τα βρω με μένα, να μην πονάω, να απαλλαγώ από το φορτίο που με βαραίνει. Συγχώρηση δεν σημαίνει ότι θα επιτρέψω την επανάληψη ανάλογης συμπεριφοράς, αλλά, απόφαση να μην επιτρέψω σε κανένα να καθορίζει τη ζωή μου με τις πράξεις του, διότι έτσι του εκχωρώ και τη δύναμή μου.
Συγχωρώ. Στρέφομαι μέσα μου για να δω τις αδυναμίες μου, τα πάθη και τα λάθη μου και έτσι βλέπω με μεγαλύτερη κατανόηση τις αδυναμίες του άλλου. Διευρύνω την οπτική μου, αν κατανοήσω τα κίνητρα της πράξης και δίνω απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα. Στρέφομαι μέσα μου για να δω τι είναι αυτό που με κάνει να αισθάνομαι ένα αδικημένο θύμα και ίσως είναι η ευκαιρία μου να γιατρέψω και παλιότερες πληγές, για να συνεχίσω να δημιουργώ σχέσεις εμπιστοσύνης, να επενδύσω σε συναισθήματα που εμπνέουν και ενώνουν.
Συγχωρώ. Σημαίνει να έχω αυτοεκτίμηση, να έχω αυτοσεβασμό, να έχω το κουράγιο να υπερασπίζομαι τη γνώμη μου, αλλά και το θάρρος να την αλλάζω, όποτε χρειάζεται, ξεφεύγοντας από την απολυτότητα και τον περιορισμό του νου, επαναπροσδιορίζοντας θέσεις και απόψεις που με «στενεύουν».
Συγχωρώ. Αποκαθιστώ την εσωτερική μου ισορροπία, πριν τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα σημαδέψουν τη ζωή μου. Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, τίποτα δεν είναι ευθεία, πάντα θα συμβαίνουν γεγονότα που θα φέρνουν ανατροπές. Η ανατροπή θα φέρει συναίσθημα και το συναίσθημα που παραμένει και τροφοδοτείται, θα φέρει φθορά. Επιλέγω να απελευθερώσω ότι μπορεί να με «χαλάσει» και να προχωρήσω προς τα εμπρός.
Συγχωρώ. Απομακρύνομαι από την ανάγκη για εκδίκηση, που κρατάει ζωντανό μέσα μου ό,τι έγινε στο παρελθόν. Η συγχώρηση δεν είναι πράξη δικαιοσύνης, είναι πράξη ανακούφισης. Δεν έχει σημασία για μένα, αν αυτός που με πλήγωσε, τιμωρήθηκε ή όχι. Δεν έχω πια την ανάγκη να του θυμίζω πόσο με πλήγωσε. Δεν έχω την ανάγκη να είμαι ή να το παίζω θύμα. Δεν θέλω να ξαναζώ τον ίδιο πόνο, γιατί τώρα πια είμαι εγώ που τον προκαλώ. Φεύγω από κει, ξεκολλάω από το παρελθόν και έτσι μπορώ να δω καθαρά τι σημαίνει ή δεν σημαίνει αυτή η σχέση για μένα.
Συγχωρώ. Δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, απαιτείται χρόνος για να ωριμάσουν μέσα μου σκέψεις και συναισθήματα. Χρειάζεται δύναμη και επιμονή. Κάποιες στιγμές θα μου φαίνεται εύκολο και κάποιες άλλες θα είναι δύσκολο. Δύσκολο, όχι ανέφικτο. Κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει να συγχωρήσω. Δεν «πρέπει» να συγχωρήσω, θέλω να το κάνω όποτε θα είμαι έτοιμη. Ας μου δώσω χρόνο να ανακτήσω το έδαφος που έχασα, να αποκαταστήσω την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό μου που έχει πληγεί και η συγχώρηση θα έρθει φυσικά.
Συγχωρώ. Τον εαυτό μου πάνω απ’ όλα. Σταματώ να είμαι αμείλικτη απέναντί του, τονίζοντας του συνεχώς λάθη και ανεπάρκειες. Μου επιτρέπω να κάνω λάθη, να έχω στιγμές αδυναμίας, χωρίς αυτό να είναι ένδειξη αναξιότητας που με οδηγεί στην χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Με τόσο σκληρή αυτοκριτική είναι σίγουρο ότι θα κρίνω και τους άλλους με ανάλογα σκληρό τρόπο και φυσικά θα μου είναι αδύνατο να συγχωρήσω.
Με τόσα οφέλη, τελικά ναι, η συγχώρηση είναι μια ιδιοτελής πράξη! Είναι η υπέρτατη ευφυΐα της καρδιάς μου που με γλυτώνει από τη σπατάλη του θυμού, το τίμημα του μίσους και της εκδίκησης, το ξόδεμα της ψυχής μου.