Χρόνος.. …η πιο αφηρημένη και σχετική έννοια.
Είναι αυτός που παρακαλούσα να περάσει για να μεγαλώσω, να φύγω από το σπίτι, να μείνω μόνη μου, να φτιάξω τη ζωή μου όπως την ονειρεύτηκα.
Και εκείνος έκανε τελικά αυτό που του ζήτησα. Πέρασε. Το ίδιο συνεχίζει να κάνει και τώρα. Φεύγει και χάνεται, αυτή είναι η φύση του, να είναι αμείλικτος, να είναι η πιο ανελαστική αξία.
Μα τώρα, μου λείπει και εγώ θέλω να τον σταματήσω μήπως και προλάβω……. και φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω.
Αυτό είναι, τον φοβάμαι τον χρόνο, τον αντιμάχομαι αντί να τον απολαμβάνω, αντί να του κλείνω πονηρά το μάτι, εγώ τα κλείνω και τα δύο, για να μην βλέπω την ώρα.
Πότε θα προλάβω; τι φοβάμαι όμως περισσότερο, μήπως δεν προλάβω να κάνω όλα αυτά που «πρέπει» να κάνω ή μήπως δεν προλάβω να ζήσω;
Η απάντηση κρίσιμη. Είναι αυτή που θα καθορίσει το πως θα ιεραρχήσω τις προτεραιότητές μου, αυτές θα καθορίσουν τις επιλογές μου, ώστε βάση αυτών να δημιουργήσω χώρο, όχι χρόνο, στη ζωή μου και στη μέρα μου, χώρο για να δράσω εστιασμένα και να πραγματοποιήσω αυτά που θα με κάνουν να αισθάνομαι ικανοποίηση, ευχαρίστηση, ότι τα κατάφερα τελικά.
Έτσι δημιούργησα μια νέα ερώτηση: αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή ή αυτό που σκέφτομαι να κάνω, είναι τόσο σημαντικό που να αξίζει να του αφιερώσω έστω και ένα πολύτιμο λεπτό από την πολύτιμη ζωή μου;
Στην αρχή οι απαντήσεις ήταν αποκαρδιωτικές. Ενώ έλεγα ότι δεν προλάβαινα, σπαταλούσα χρόνο εδώ και κει άσκοπα, χωρίς καν να το καταλαβαίνω. Μια παραπάνω ματιά στα μαγαζιά, «λίγο» να ξεκουραστώ μπροστά στην τηλεόραση, να μην σερφάρω και στο internet (πως θα ξέρω τι γίνεται); Nα μιλήσω και κάμποση ώρα με τη φίλη μου, δεν μπορώ να γίνω και αντικοινωνική! Aς κάτσω και ένα τέταρτο παραπάνω στο κρεβάτι, τόσο δουλεύω, δεν το δικαιούμαι;
Συνεχίζοντας να παρατηρώ με περιέργεια την αγχωτική καθημερινότητά μου, δύο λέξεις αναδύθηκαν: σεβασμός και πειθαρχία.
Αυτό είναι!!!!! Μια ανελαστική αξία σαν τον χρόνο, μόνο με σεβασμό μπορείς να την κάνεις σύμμαχό σου, δημιουργώντας καθημερινά ένα σχέδιο που να περιλαμβάνει όλες τις υποχρεώσεις, τις ανάγκες και τα θέλω σου και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πειθαρχήσεις σ’ αυτό.
Η αναβλητικότητα, η αναποφασιστικότητα, το να μην ξέρω να λέω ΟΧΙ, η πεποίθηση ότι μόνο εγώ μπορώ να τα κάνω όλα καλά, η αίσθηση ότι είμαι η super woman και πρέπει να το αποδείξω, το ότι δεν ξεκαθάριζα τα «πρέπει» που άφηνα να μου επιβάλουν, από τα «θέλω να πρέπει» τα δικά μου, ήταν οι κυρίαρχες αιτίες που έτρωγαν το χρόνο μου.
Ξεκίνησα παίρνοντας μια αδιαπραγμάτευτη απόφαση: Να οργανώσω το χρόνο μου!
Πρώτα, χρειάστηκα μια καλή αξιολόγηση των αναγκών και των θέλω, και πόσο χώρο θέλω ή χρειάζεται να δώσω γι’ αυτά. Έτσι, έφτιαξα ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα, συμπεριλαμβάνοντας την εργασία μου, τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις, τον ελεύθερο χρόνο μου, τον χρόνο με τον εαυτό μου και την ανάπαυσή μου. Δεν έπρεπε να παραλείψω τίποτα, γιατί αυτό το τίποτα μπορεί να τα ανέτρεπε όλα.
Στην αρχή, δεν μπορούσα να πειθαρχήσω σε όλα, όμως επέμεινα, επέμεινα, επέμεινα και σιγά-σιγά με ένα μαγικό τρόπο, όλα άρχισαν να «ρολάρουν». Τι κι αν μερικοί έλεγαν ότι έγινα ένα καλοκουρδισμένο ρομπότ. Εγώ αισθάνομαι ότι έχω κάτι πολύτιμο, που δεν είχα ποτέ άλλοτε, ΧΡΟΝΟ, πολύ χρόνο για όλα. Ζω επιτέλους στο τώρα, όχι στο ποτέ ή στο πάντα και έπαψα να φοβάμαι.
Χάρισα στον εαυτό μου την ικανοποίηση, την χαλαρότητα, την απόλαυση, την ευτυχία. Χάρισα επιτέλους στον εαυτό μου το ΧΡΟΝΟ !!!!
Συνέντευξη της Ελένης Αϋφαντή στην δεκαπενθήμερη free press εφημερίδα All about Health